Bunun gibi çok hikaye var ama buna çok gülerim ben. Festival dönemlerinde geçici personel olarak aramıza katılan, simsiyah pırıl pırıl sakallı, uzun saçlı, yuvarlak gözlüklerinin arkasından uzun yıllar sonra fark ettiğimiz renkli gözleriyle Bülent Başıbüyük herkes gibi her işe koşturur, en çok filmlerin toplanmasına yardım ederdi. 80’li 90’lu yıllarda, gümrük işlemleri için, Balkan ülkelerinden gelecek filmlerin İstanbul’daki konsolosluklarından menşe-i şahadetname denilen bir yazı alınırdı. Bunları konsolosluklardan festival başlamadan çok önce istememize rağmen zamanında elimize ulaşmazdı. Biz Bülent’le birlikte Vakfın aracına biner bir iki konsolosuğu birden gezer, hatta ben onların daktilosunun başına geçer, yazıyı yazar, onlara imzalatıp alır gelirdik. Acele ettiğimiz için trafikte kalmayalım diye, Bülent kafasını arabanın penceresinden sarkıtır, yabancı şivesiyle Türkçe konuşup adres sorardı. Ama bunu o kadar güzel yapardı ki, insanlar gerçekten ciddi ciddi tarif edip yol da verirlerdi hemen ama ben arkada kendimi zor tutardım, sonra da deliler gibi gülerdik Yıldız’daki ofise dönünce.

YORUM
İlk yorumu siz yapın

YAZAR
Nuray Muştu

---

Yorum yaz